Aurrekoan erregistro zibilean nengoela eszena bitxi baten lekuko izan nintzen. Jende ugari zebilen bertan. Horien artean, bi pertsonen arteko harremanak bereganatu zuen nire arreta. Ikusi zitekeen haien artean tentsioa zegoela. Jendarteak ematen duen anonimotasuna baliatuz, behatzen jarraitu nuen.
Batek, entzun ezin izan nuen zerbait esan zuen; eta keinu baldarrarekin eseri zen. Orduan, besteak, buelta eman eta begirada mehatxagarriarekin esan zion “ez bazara berehala ondo esertzen, ikusiko duzun hurrengo gauza nire eskua zure aurpegian izango da”. Serio eta ozenki esan zuen, bertan geunden hamar bat pertsonok errez ulertzeko moduan, baina ez genuen ezer esan.
Bikoteari so egiten jarraitu nuen, mehatxuak eraginik izango ote zuen ikusteko. Ez, baldarki eserita zegoenak berdin jarraitzen zuen. Besteak, orduan, lepotik heldu eta astindu egin zuen, hankak lurrean eserita amaitu zuen arte.
“Orain bai, norbaitek zerbait egingo du”, pentsatu nuen, eta begirada altxatu nuen, akaso ertzaina agertuko zelakoan. Baina oker nenbilen. Pertsona batek errez asko mehatxatu eta jo ahal izan zuen bestea, eraikin publiko batean, jende mordoaren konplizitatearekin. Arazorik gabe, aita-semeak zirelako.
Zergatik onartzen ditugu haurrekiko jarrera hauek, beste pertsona batekin gertatzen badira onartzen ez baditugu?