Krisia hasi zenetik gure herria pairatzen ari den enplegu galera jasanezinaz aritu gara sindikatuok, komunikabideak eta jendartea oro har. Baina zer nolako enplegua irudikatzen dugu gai honetaz mintzatzen garenean?
Berehala industrian gertatzen ari den enplegu galera etortzen zaigu burura, are gehiago Fagor-en kasua guztion ahotan bolo- bolo ibili izan delarik azken egun hauetan. Baina komunikabideetako orrialdeak betetzen dituzten enplegu erregulazio espedienteen bitartez ez bada ere, modu isilean, kaleratze indibidualen bidez, borroka handirik egiteko aukerarik gabe …milaka eta milaka lanpostu galtzen ari dira. Eta ez da kasualitatea modu honetan suntsitzen ari den enplegua emakumeena izatea. Emakumeon lanak eta gizonen lanak ez du aitortza maila berdina, ez dute berdin balio, eta ondorioz emakumeen enplegua desegiten denean ere oihartzuna ezberdina da. Baina datuak hor daude, 2008tik hona emakumeen enplegua %12 jaitsi da. Honek suposatzen du emakumeen 68.000 lanpostu baino gehiago suntsitu direla.
Egun emakumeok pairatzen dugun diskriminazio estrukturalaz ohartzea derrigorrezkoa da, sexu-genero harreman eredu berri baten eraikuntzan pausoak emateko, parekidetasunean, errespetuan eta elkartasunean oinarrituko den harreman eredu berria behar dugu.