Rilke poetari adierazpen hau atribuitzen diote: “Nire aberria nire haurtzaroa da”. Eragin handia izan zuen esaldi horrek beste hainbat pertsonengan. Nik esaldi hori nerabezarora eta lehen gaztarora zabalduko dut, bizitzari irekitako loreen, aurkikuntzen, ilusioen eta emozio uholdeen garaietara.
Horren guztiz horren erdian, egon ziren gure bizitzetan garrantzi berezia izan zuten lekuak. Horietako bat badoa orain. Badoa, lehenago ere joan diren bezala beste bihotz zatitxo batzuk, urteak aurrera joan ahala: eraikinak, lekuak, pertsonak... nostalgia aurrea doa, pauso indartsuekin.
Gure lehen ardoak (garagardoa baino lehen), karta partidak, klasetik piper egitean topatzen genuen aterpea, biltzeko lekua eta, batez ere, musika. Zirrara itzela tabernaren iskina, leihoa parean, tabako ke eta zapore etilikoen artean, zegoen jukebox-aren bitartez. Bizitza deskubritzen Lou Reed, Dylan, Chicago, Cat Stevens, Pynk Floyd edo Benito Lertxundiren erritmoan. Espazio magiko bat izan zen bertigo indibidual, kolektibo eta sozialak iraun zuen urteetan. Aurrerago, jarraitu zuen hitz egiteko gune lasai izaten, musika ona izaten eta, giroa aproposa zenean, dantzarekin parranda eskaintzen.
Fernando, Edurne, Pantxi, MariLuz, Sara eta Nandik 40 urte baino gehiagotan zehar eginiko lan izugarriaren itzala fisikoki desagertu egingo da gainontzeko guztientzako ederra egiten zuen izkinatik. Orain geratzen zaidana kontsolamendua da, taberna hori gure bizitza-aberri txikian izateko plazer eta pribilegioa izan dugun laudioar guztion bihotzetatik inoiz ezabatuko ez denaren kontsolamendua.