Nik ostiraleko Aste santuko prozesioan bakarrik parte hartzen dut, baina berresten dut Aste Santuko prozesio bat barrutik bizitzea zorte handia dela, benetako esperientzia dela.
2023ko une magikoen artean, honako hauek nabarmendu nituzke:
1. Duela urtebetetik ikusten ez dituzun pertsonekin berriro elkartzea.
2. Tunika janztea (eta goiko lotzeak lotzeko zailtasuna).
3. Hainbat txantxa eta erabakitzea eskularruak eraman ala ez.
4. Kapirutxoa buruan jartzea (bitxia da, adina gora joan ahala buruaren tamaina ez da aldatzen).
5. Kofradiakideen kontzentrazioa, irteera-ordena entzuteko.
6. Elizaren alboetako bankuetan lekua aurkitzea (Ez dago denentzako eserleku nahikorik, baina ez da ezer gertatzen).
Eserleku hauek kapirutxoa daramatenentzat erreserbatuta daude, atzean esertzen den jendeak antzezpena ikusteko arazorik izan ez dezan.
7. Kristoren pasioa abestua entzutea eta Kristo gurutzetik iltzeak kentzearen irudikapena ikustea.
8. Kapirutxoaren azpian airea ezkutuan hartzea.
9. Prozesioaren urratsak prestatzea.
10. Musikak huts egiten duen unea (ez dakigu berriro funtzionatuko duen).
11. Apaizaren amaiera-ekitaldia entzutea (eta “danborrak” ez dira konturatu prozesioa amaitu dela).
12. Urratsak desmuntatzea eta zatiak elizan sartzeko eragiketa zaila (denak elkartuta, norabide berean bultzatuz).
13. Helburu komuna lortzeko bakoitzak duen indar eta zorroztasun guztia ateratzen duen “odol garbi”-ko unea (Batasunak indarra egiten du).
14. Mokadutxoa eta erlaxazioa (aurten txakolina txakolina da).
15. Pozik egoteko unea, berriro ondo atera delako.
Ezin dut amaitu esan gabe, ezkutuko ahalegin-lan asko (batzuetan ez da ikusten) daudela, pertsona batzuek beren denbora eta ilusioa prestatzen eta prozesua hobetzen ematen dutela. Hori batzuetan ez da baloratzen, beraz, zutabe hau aprobetxatuko dut eskerrak emateko Vera Cruz kofradiako arduradunei eta laguntzen duten gainerako pertsonei, urtero Amurrion horrelako ekitaldi bat izatea posible egiten baitute.