XV. eta XIX. mende bitartean burdinolen jarduera oso handia izan zen Euskal Herriko kantauri isurialdean, eta gure eskualdea ez zen industria horren hedapenetik kanpo geratu. Guk dakigula, Artziniegan bazen burdinola bat Barretagurenen eta, antza denez, beste bat handik hurbil, Pando mendiaren azpian luzatzen den Sandollako haran estuan, non izenak berak iradokitzen duen "ola" baten presentzia. Santa Koloman ere "las ferrerías" deritzon tokia agertzen zaigu 1487an. Eta Gordexolan zer esanik ez; asko eta oso handiak ziren ibarrean zehar kokatutako olak.
Burdinoletan inguruetako basoetako egurra baliatzen zen erregai modura, arragoak iziotu eta piztuta mantendu ahal izateko. Egurra, jakina, inguruetako mendi eta basoetatik ateratzen zen, eta gurean batez ere gurbitza (borto) eta ginarra edo isuskia (brezo) ziren iturri nagusia. Izan ere, XX. mendera bitartean, egun pinuz landatuta dauden mendi askotan gurbitz eta ginar ugari zegoen, hala nola Pando eta Billarra inguruak edo Idubaltza mendiaren Lantenoko aldea.
Hain zuzen ere egurra ateratzeko lan horien harira topatzen dugu hizkuntzarekin lotutako bitxikeria bat Iratzagorriako Largatxako burdinolako diru-kontuetan: "lantegui" hitza.
1817ko dokumentu honetan ikusten dugu hitzak Mª Llaguno izeneko pertsona batenk Lantenon zituen lurretatik ateratako egur-sail bati egiten diola erreferentzia, eta ez lan egiteko leku bati, gaur egun pentsatuko genukeen bezala. "Lantegi" berbaren adiera hau ondo jasota dago Orotariko Euskal Hiztegian eta erabilera zabala da Euskal Herrian:
Ikusten dugunez "lote de leña", "corta de árboles" eta antzeko esanahiarekin erabili izan da, Largatxako burdinolako dokumentuan bezalaxe. Erdaldundutako lekuetan ere erabilia izan da tokiko gaztelaniaz, Estellerrian adibidez. Eta orain badakigu berton ere erabilia zela, euskara galdua edo galzorian zegoen garai batean, euskararen presentzia historikoaren erakusgarri.