MARI CARMEN PATIÑO VAZQUEZ (Oza de los Ríos, 1946) 11 urte zituela utzi zuen Galizia eta orduz geroztik Laudion bizi da.
Hona etorri aurretiko zer oroitzapen duzu galiziar hizkuntzarekiko?
Gutxi hitz egiten zela. Etxean bai, baina gaztelerarekin nahastua. Es ginen galiziera hutsezko hiztunak. Nire aitak eta nire amak bazekiten oso ondo hitz egiten, baina gainontzekook ez. Nire aitak negozio bat zeukan, eta azkenean harremandu eta gaztelerara pasa behar izaten zuen. Gainontzeko herriekin alderatuta handia zen nire herria, eta horregatik galiziera gutxiago hitz egiten zen.
Eta eskolan?
Eskolan gazteleraz ematen zizkiguten klaseak, dena gazteleraz. Garai hartan galiziera hutsez mintzatzen zenari abarkadun deitzen zitzaion. Ez dut oroitzen irakasleek inoiz ikaslerik jo izan zuten galizieraz mintzatzeagatik, baina ez zizuten hitz egiten uzten.
Behin hona etorrita Galiziar Etxeak antolatutako galiziera ikastaro batzuetan aritu zara. Hizkuntza berreskuratzeko ilusioarekin?
Ilusio apur bat baneukan. Baina 10-12 klase izan ziren, ezer gutxi. Gramatika zen falta zitzaiguna, galizieraz zekienak entzun izanagatik zekielako, ez ikasi egin zuelako.
Bizirik dirau galizierak Aiaraldeko galiziarren komunitatean?
Bai, jende askok hitz egiten du, bizitza osoan zehar galizieraz hitz egiten egon de jendea. Jende gaztea ere badago, baten bat ikusi du Galiziar Etxean.
Galiziara zoazenean, galizieraren egoera aldatu egin dela somatzen duzu?
Bai, nabaritzen da jendea hizkuntza kontserbatzeko ardura gehiago hartu duela. Orain A Coruñan jende asko entzun daiteke galizieraz mintzatzen, hori lehen ez zen gertatzen.