Azken aldi honetan gero eta erakunde, gizarte mugimendu eta alderdi politiko gehiago ari dira elikadura burujabetzaren kontzeptu globala aintzakotzat hartzen. Horrek ez du esan nahi kontzeptua barneratu dugunik.
Instituzio publikoek askotan gizartea sentsibilizatzeko kanpainak egiten dituzte, kontsumo pribatua aldatzea bultzatzeko. Baina, kontsumo publikoa non gelditzen da? Kontsumo publikoa toki askotan egiten da, herri bazkarietan, jaietan, jantoki kolektiboetan, (eskolak, nagusien egoitzak), gizarte zerbitzuen bitartez ematen diren baliabideetan...
Nolako kontsumo ereduak bultzatu ditugu toki eta ekitaldi guzti hauetan? Kontziente gara nondik, nork eta zelan ekoiztuak diren toki guzti hauen bitartez etortzen diren elikagaiak? Nolako ekonomia eredua bultzatzen ari gara? Bertoko produktuak eta zerbitzuak jadanik ez dira hartzen, bertoko baserritarrak eta denda txikiak zirkuitu ekonomiko guzti hauetatik at gelditzen baitira.
Tokiko ekonomia deslokalizatu egiten da, katerinak eta zerbitzu enpresa handi edo multinaziolanen eskuetan aurkitzen gara.
Elikagaien ekoizpenetik zerbitzua eman arte, zein nolako lan baldintzak eta ze nolako eraginak ingurugiroan ari gara bultzatzen? Tokiko ekonomia indartzeko, enplegua sortzeko, burujabeagoak izateko, gizarte beharrei erantzuteko momentua heldu da. Politika publikoak aldatu egin behar dira.