Naturayala blogak eskualdean dagoen zomorro bitxi baten inguruko testua eta argazkiak argitaratu ditu:
"Zein ez da sekula pizti arraro baten antzera sentitu? Inguratzen gaituztenetatik azalduezinezko distantzia batez arrotz, komunikazio ezinak eta konpartitu ezinak?
Neu bai behintzat, belazean etzanda nagoelarik zuri begira, akaso ibiltari bat inguruan suertatzen zaidanean, agurtzearekin batera haren begirada erdi harritua, edo agian kezkatua nabaritzerakoan.
Eta agian horregatik, Panorpa, zure piura traketsaz belazean aurkitzen zaitudanean, arrotza baino hurbila sentitzen zaitut, laguna nolabait. Nahiz eta agian norbaiti zure gorputza pizti ezberdinen elkarketa zorizkoa iruditu, niretzat zure izaera ederra bezain misteriotsua da. Holakoa zara, Panorpa, Esfinge eta Kimeraren leinu berekoa, izaki mitologikoen maiestateaz jantzia!
Gure belardietako udaberri oparoan aurkitzen du Panorpa communis-ek bizileku. Piztitxo hegalaria izan arren, nahiko lasai eta geldoa da, eta arreta apur bat jarriz gero, erraz aurkituko dugu oraindik segatu gabeko zelaietan.
Euli eskorpioia deitzen omen zaio Mekopteroen ordeneko zomorro honi. Hala ere bere tankera beldurgarria mozorroa baino ez da. Bere moko zorrotzak ez du ziztadarik ematen, ezta bere eskorpioi itxurako buztanak ere. Egia esan, maitasunen garaian arrak erabiltzen duen luzakina baino ez da.
Ondo erreparatuz gero, baliteke buztanik gabeko aleak aurkitzea inguruan, emeak hain zuzen. Arrak nahiz emeak bizitza lasaia daramate, batez ere hildako beste piztitxoez elikatuz. Amaraunetara ere hurbiltzen omen dira armiarmen despentsan lapurtzeko!
Ezparen mutur zorrotza, eskorpioiaren buztana harroa, beirate bizantziar diruditen hego dotoreak… arraro xamarra zarela ezin uka, baina bai ederra, ordea. Zu bezalako zenbat mirari ez ditu ba ezkutatzen belarrezko itsaso zabalak!"