Burumakur heldu da Mari aldagelara. Normalean baino are burumakurrago, esan nahi dut. Ipurdia bere aulkitxoaren gainean erortzen utzi du.
Galdetu beharrik gabe hasi zait kontatzen bere abailduraren arrazoia:
-Ez dakit, Mikel, igual problema nik daukat; igual ez nuke horren erretxina izan behar. Mundu guztiak nahi badu, zergatik ibili behar dut nik beti haize-kontra? Jendeari “zer” eta “zenbat” besterik axola ez badio, zergatik hasi behar dut nik beti “nola”, “zergatik”, “zertarako”, “norekin” edo “norentzat” galdetzen? Igual arazoa ni naiz, sinetsita nagoelako merezi dugula kultura sortzeko, kultura ulertzeko, kultura interpretatzeko, kultura ukitzeko, kultura bizitzeko espazio ireki bat eta ez eszenatoki bat eta bostehun butaka, diruak programatutako espektakuluak ikusteko. Igual ni naiz arazoa, pentsatzen dudalako merezi dugula denon amets zatiz eraiki daitekeen leku inperfektu bat eta ez hormigoi zati zurrun bat, sekula aterik ixten ez duen leku bat behar dugula eta ez supermerkatu baten ordutegia daukan erakusleiho bat. Ez dakit. Igual ez nuke sekula gehiago ahorik ireki behar.
-Ni ere...
Baina ez naiz ausartu ezer esatera. Erratza hartu eta hantxe utzi dut Mari aulkitxoan eserita, burua eskuen artean ezkutatuta, txiki-txiki.