Naturayala blogak beste testu interesgarria argitaratu du argazki bikainez lagundurik. Patxik idatzi du:
Arakne neska gazte bat zen. Ederra, azkarra, langilea eta trebea. Bere habilezia harilkatzeko ezaguna zen eskualde osoan. Berak eginak izaten ziren beti ohial preziatuenak, alfonbra politenak, soineko dotoreenak. Horregatik, eta bere edertasunak lagunduta, bere izena eta ospea zabaldu ziren Lidiako erresuma osoan.
Zoritxarrez, Arakneri trebeziarekin batera harrotasuna puztu zitzaion, eskulangintzaren jainkosa zen Atenea desafiatzea iritsi zelarik. Ateneak apostua onartu zuen, baita galdu ere. Ez da ideia ona izaten ordea jainkoei makurraraztea: Ateneak hasarretu eta Arakne armiarma bihurtu zuen.
Geroztik, Arakneren seme-alabak asko zabaldu eta ugaritu dira. Ia edonon aurkitu ditzaket, gauez nahiz egunez, amaraunean jarrita nahiz loreartean izkutatuta, nahiz eta ikusgarrienak, sare handienak egiten dituztenak oraindik ez ageri. Bere amaren trebezia gorde dute, alajaina, ehiztari apartak baitira. Eta edertasunaz, zer esan? Neri behintzat, asko gustatzen zaizkit…
Kontu zaharrak dira, jainkoak gure artean bizi ziren garai horietakoak. Aspaldi jainkoen arrastorik ez dela ageri gure inguruan. Hala ere, mendian, aitz, baso edo zelai artean arreta galduta nabilenean, sumatu dezaket batzutan isiltasun berezi bat, gu baino zaharrago, dentsoago, sakonago eta halaber biziago den presentzia bat. Jainkoak ote?