Zaila da benetan filme on bat egitea umeak pertsonai garrantzitsuenak direnean. Haurren psikologia marraztea modu sinisgarri batean ez da batere erraza eta erronka honen zailtasunean, hain zuzen ere, datza Haevnen arrakasta. Filme honek famili pare baten arazoak kontatzen ditu. Alde batetik, Christianek bere ama galdu du; minbiziak hil arte kontsumitu du. Ondorioz, bere aitarekin bizitzera joan beharko da, eta bien arteko harremana ez da ona.
Aldi berean, aldaketa honek ikastetxe berri batean hastea dakar. Eskola berri honetan Eliarekin gurutzatuko da. Ume honek ez dauka bizitza eroso bat. Beste ikasleek gorrotu dute eta hainbat bidegabekeriak jasan behar ditu. Lehen egunean bi haur hauen arteko adiskidantza pizten da. Horrek eragingo du Christian ere jo puntuan egotea. Baina haur berria gogorra da eta berehala egoerari buelta emango dio.
Eliaren egunerokotasuna etxean ere ez da pozteko modukoa. Bere aitak Afrikako herri batean ematen du urte gehiena mediku lanak egiten. Han ikusi behar dituen eskenak guztiz ezatseginak dira; guda zibila dago martxan eta bortizkeria nagusi da. Bestalde, gizon honen eta bere emaztearen arteko harremanak apurtuta daude.
Pertsonai guzti hauek gurutzatzen diren puntua da Haevnen. Bere bizitza baldintzak talka egiten dutenean galdera eta egoera konplexuak azalartuko dira. Lur filosofiko hauetan murgiltzen denean, filmea agian sakonegia izaten saiatzen da. Ordea, istorioa apaindurarik gabe aurrera egiten duenean oso interesgarri eta entretenigarria da. Emaitzak pena merezi du. Helburu hau betetzeko asko laguntzen dute aktore guztiek, bai umeek, bai helduek, eta Susanne Bier-en zuzendaritza: irudiak, orokorki politak eta indartsuak bait dira.