Fukushimako gertakarien ostean ez dago gaizki filme antinuklearren bat oroimenera ekartzea. Eta genero horren artean pelikularik interesgarriena hau izan daiteke. Guda hotzan girotuta, Punto límitek ¿Teléfono Rojo? Volamos hacia Moscú pelikularekin berdintasun asko ditu -azken finean, urte berberan estreinatu ziren-, hori bai, Kubricken luzemetraiak komedia erabiltzen badu, Sidney Lumetek nahiago zuen seriotasuna eta dramarekin lan egitea. Zentzu horretan, agian Punto límite ez da hain dibertigarria, baina bere alde beste gauza batzuk ditu; mami askoz handiagoa dauka eta tentsioa zailtasunez elektrikoagoa izan daiteke. Bestalde, zuzendariak ikusle aurrean plano eta sekuentzia oso original batzuk aurkeztu zituen, Lumetek gabeziei etekin dotoreak atera bait zien; adibidez Estatu Batuetako presidentea eta Sobietar Batasunaren buruzagiaren arteko telefono deiak oso era sinple baina sinesgarrian daude gauzatuta.
Esan bezala, gidoi aldetik, Punto límite ez da bitxikeri bat. Arazo tekniko bat gertatu eta gero, Estatu Batuetako hegazkin talde batek Moskuko bidea hartzen du. Guda hotzan gertakari hori nahiko larria izan zitekeen, baina okerrena zera da, akatza maniobra militar batzuen erdian eman dela. Horrek esan nahi du hegazkinen helburua Mosku lehergailu nuklearrekin bonbardatzea dela. Egoera horren aurrean, aukera asko ez daude. Militarren arteko komunikazioa eten da, hortaz, ezin diete aginte berririk eman. Momentu horretan, politikak lan egin behar du, baina amerikarren eta sobietarren arteko mesfidantzak handiak dira, eta gainera aurkari bakoitzak bere aldetik liskarrak eta kontraesanak sufritzen ditu. Adibidez, amerikar batzuk nahiago dute Sobietar Batasun guztia suntsitzea beraiekin harremanetan jartzea baino.
Konponbidea ez da erraza izango eta bitartean iruzkin oso interesgarriak agertuko dira teknologiaren, guda nuklearraren eta beste gauzen inguruan ere. Aktoreen aldetik, beti bezala, Henry Fondaren lana ezin hobeagoa izan zen, eta Walter Mathauk ez zuen gaizki egin. Zuzendaritza aldetik, hau izan daiteke Sidney Lumeten filmerik onena, eta kontuan izan behar dugu bere ibilbidean zehar sinatu dituela, besteak beste, Doce hombres sin piedad, Tarde de perros, Serpico, The Hill (La colina) Network edo Antes de que el diablo sepa que has muerto. Nuklearistak zirikatzeko filmerik aproposena