Gure (zoro)etxea: 03x01 Neguko udaberria

Seguru dagoeneko ez zaretela haiekin akordatuko. Urtarorik laburrena bada ere, udak ondo baino hobeto daki azalean geratzen zaizkigun datu arinekin gupidagabea izaten eta ahanzturara kondenatzen, bi hilabete eskas baino, bost mende igaro izan balira bezala.

Garajean abandonatutako autoaren giltza, iratzargailuari jarri behar diogun ordua, lantokira iristeko biderik laburrena (edo luzeena), ordenagailua pizteko gakoa, lankideen izenak... udak hori dena ezabatu badizue gogotik, nola demontre gogoratuko dituzue aldian behin irratian entzuten duzuen tipo horrekin bizi ziren bi mozolo horiek. Eta bai, bizi ziren esan dut, dagoeneko ez direlako bizi. Ez nirekin behintzat.

Nik ez nuen haiek etxetik joaterik nahi. Poz-pozik bizi ginen hirurak, zuek lekuko, hori bai, edozein etxetan ohikoak diren gorabeherak gorabehera. Edo hala iruditzen zitzaidan niri behintzat. Baina, oharkabean, kexuka hasi zitzaizkidan egun batez. Aitor dut ez nuela halakorik espero, nahiz behin eta berriro esaten zidaten haien egonezina ez zela atzo goizeko kontua. Huskeriak izan ziren hasieran, arrangura ia ezdeusak, muki gutxiko marranta arin bat. Haiek arduratzen zirela beti harrikoa egiteaz, komuna behar baino gutxiagotan garbitzen nuela, haien logeletatik entzuteko modukoak zirela gauero nire zurrungak. Tentsioa pilatzen joan zen eta laster pasa ziren kontu serioagoetara: etxeko hormak pintatzeko aukeratu nuen berdea ezin etsigarriagoa zela, egunero zer jan behar genuen jakiteko prestatu nien menu osasuntsua gehiegizkoa iruditzen zitzaiela, eta ez zeudela ados gauetan etxera itzultzeko jarri nuen orduarekin. Harik eta egun batez, brokolia afaltzen ari ginela, esan zidaten arte nazkatuta zeudela nirekin, eta etxetik alde egingo zutela.

Ez joateko erregutu nien. Etxe hartan beti hirurak elkarrekin bizi izan ginela gogorarazi nien. Hasiera-hasieratik hala izan zela, ea zertarako aldatu behar genuen hori. Galdetu nien ea zer zentzu leukaken haiek gabeko etxe batek, ea nora joango ziren ni gabe, ea ez ote ziren konturatzen mundua zabalegia dela hortik barrena bakarrik ibiltzeko. Erantzun zidaten, biek ahobatez, etxe bat nahi zutela bere, hormetako kolorea, afaltzeko menua eta etxeratzeko ordua haiek erabakitzeko. Aitortu behar izan nien beharbada baietz, brokolia pixka bat gogorra geratu zitzaidala, baina pentsatzeko zenbat bitamina eta onura zituen haien gorputz zigortuentzat. Argudio borobil-borobil horrekin konbentzitu nituela iruditu zitzaidan, isilik geratu baitziren biak. Baina, derrepentean, mahaitik altxatu eta “erabakia hartuta dago eta gu bagoaz” bota zidaten aurpegira, brokoliz betetako platerrak mahai gainean utzita.

Haien geletara sartu zirenean, hutsik utzi zituzten aulkiak hartu eta logeletako ate itxien kontra jarri nituen, haiek aterik ireki ezin izateko. “Etxe hau hirurona da eta hala izango da betiko!”, oihu egin nien kanpotik. “Eta zuek ohartu ala ez, zuen hobe beharrez ari naiz!”, gehitu nuen sukaldera itzultzen nintzen bitartean.

Logeletako ateak barrurantz irekitzen dira. Barregarri geratu nintzen, jakina, aterik zabaldu ez zezaten aurrean jarri nien aulkia nire porrotaren sinbolo bilakatu baitzen, traba bat izan beharrean.

Biak joan zirela esan dizuet hasieran, baina ez da erabat egia hori. Labritek ez zuen zalantza txikiena ere egin. Bere logelan puska guztiak bildu ondoren, atzera begiratu ere egin gabe atera zen etxetik. Baina Telmok duda egin zuen, eta sukaldearen aurrean geratu zen, niri begira. Pena sentituko zuen akaso, edo beldur emango zion habia uzteak, edo… auskalo. Baina geratu zen, tarteka Labritek irekita utzitako ateari begira, tarteka niri begira. Hantxe, zutik baina geldi.

Gaur etorri den udazkenari katalanek primavera d´hivern deitzen diote. Neguko udaberria. Negua baita, bere udaberria eta guzti, urtarorik luzeena, eta ondo baino hobeto erakusten daki zein luzea eta pisua den. Telmok oraindik ez daki, baina hemendik aurrera, etxe honetan, ateei serrailak jarriko dizkiogu, ondo ixteko, eta brokolia besterik ez dugu jango, gau eta egun.