Arrazakeria gure artean dago oraindik. Jokalekuetan, futbolean eta futboletik kanpo ikus dezakegu hori, iraintzea eta min egitea besterik bilatzen ez duten kolektiboekin, horrek dakarren guztiarekin.
Arrazakeriak kirolean dituen ondorioak suntsitzaileak dira, bai maila profesionalean, bai pertsonalean. Errendimenduari eragiten dio eta, batez ere, eragin psikologikoa du jokalariengan. Umiliazio publikoak, babesik ezak eta emozio negatibo multzo batek antsietatea, estresa eta depresioa eragiten dituzte. Jokalari arrazializatuek aurre egin behar diote errealitate horri, eta ez da batere erraza.
Heldu ez diren guztiak izan liteke liburu baten izenburua, harrobi garaian kirola utzi zuten kirolari gazteen istorioak biltzen dituena, ingurune toxikoa eta osasun mentalerako arriskutsua zelako. Historia bakoitza galera bat da, ez bakarrik kirolarentzat, baita gizartearentzat ere. Horrek komunitate arrazaliziatuei ere eragiten die, ez baitute kirolean inklusio-gune bat ikusten.
Zer pentsatuko dute futbolariak izatea amesten duten haur horiek Vinícius Jr. bezalako pertsona errespetatua, arrakastatsua eta ospetsua eraso arrazisten biktima dela ikustean? Ezinbestean galdetu behar diote elkarri: "Berari gertatzen bazaio, zergatik ez niri? Norbaitek entzungo al lidake niri gertatuko balitzait?”
2024an, bost eraso arrazista baino gehiago ikusi ditugu hainbat estadiotan. Horietako batzuetan neurriak hartu dira, eta zigor penalak ere izan dira (bazen garaia), baina hori ez da araua. Hain agerikoak ez diren kategorietan, eraso arrazistak isiltasunera baztertzen dira, zigorgabetasun-ingurunea betikotuz.
Gertakari horiek ez dira "gutxi batzuen" kontua, kirolean adierazpen-gune bat aurkitzen duten aurreiritzi errotuen isla baizik. Hori guztia, nire ustez, gure gizartearen ispilu da. Jokabide horiek agerian uzten dute gure kulturan oraindik ere arraza-bereizkeria dagoela.
Kiroleko arrazakeria ez da estadioetara mugatzen; aitzitik, kirol-sistemaren egituran bertan errotuta dago. Hezkuntza-programarik ezak, kluben barruan lidergo-roletan ordezkaritzarik ez izateak eta beheragoko kategoriei behar adinako arretarik ez emateak betikotu egiten dute arazo hori.
Kirolak bizitzak eraldatzeko ahalmena du. Horregatik, eraldaketa hori errealitate positiboa izan dadin lan egin behar dugu, guztiok arrazakeriaren aurkako borrokan rol aktiboa hartuta. Kirola errespetuaren, aniztasunaren eta batasunaren benetako espazio bihurtu behar da.
Pixkanaka aurrera goaz, baina oraindik bide luzea dugu egiteko. Hau ez da soilik biktimen edo erakundeen arazoa; guztion arazoa da, eta konponbidea lortuko da bakarrik jarduten badugu.