Hezkuntzan lan egiten dugunontzat iraila ilusioa da, gogoa, oporraldi garaian egindako hausnarketak dakarren berrikuntza nahia, itxaropena. Are gehiago, ezohiko ikasturte hau ahitutzat jotzen dugun hezkuntza sistema aldatzeko aukera moduan ikusten genuenontzat.
Martxotik aurrera bizi izan genuen egoera datorkigu orain burura, bat-batean harrapatu gintuen une latz hartan emandako erantzunaz harro. Ikasle, familia eta hezkuntza langileok aparteko erresilentzia garatzeko gai izan ginen, gure erantzukizuna zelako. Orduantxe ohartu ginen ikaslearekiko aurrez aurreko harremana ordezkaezina zela, gure lana zentzuz betetzen zuela.
Horregatik, hain zuzen ere, baliabiderik gabe egin genuen ahalegin apartagatik, lotsatzen gaitu Administrazioaren erantzunak. Neoliberalismoaren birusa ere etorri zaigu COVID-19arekin batera: kultura, osasuna eta hezkuntza agintarien lehentasunetik at geratu dira berriz ere. Eta berriro ere arriskuan ikusten ditugu pasabideetako begirada eta irribarreak, ikasleen ezagutzan zein haien giza mailako hazkuntzan parte hartzeko aukera, gure benetako lana egiteko aukera. Beharrezko neurriak orain hartzen ez badira, pantailaren atzean ikusiko ditugu beste behin ikasleak, hori bai, baliabide digital eta taxuzko wifi konexioa duten horiek, beste behin.
Administrazioak, erakutsi duen utzikeriarekin, eskolaren bizi dimentsioa benetan eraldatzeko abagune paregabea galdu du, giza-baliabideak, espazio berri eta hezkuntza planetan eduki berritzaileak txertatzeko aukera errepikaezina honek ihes egin digu, beste behin.
Ikustear daude utzikeria honek epe luzera dakartzan ondorioak.