Noiz etorri zinen Amurriora bizitzera?
Tindufeko (Aljeria) errefuxiatu kanpamentuan jaio nintzen ni. Errefuxiatu jaio nintzen eta errefuxiatu bezala jarraitzen dut. 2005eko udan etorri nintzen aurrenekoz Amurriora. Nire izeba hemen bizi zen eta horregatik etorri nintzen hona.
Tarteka Andaluzian eta Espainiar Estatuko beste toki batzuetan ere bizi izan naiz, 2010ean Amurrion geratzea erabaki nuen arte. Hemen jaio dira nire hiru seme alabak.
Errefuxiatu kanpamentu batean bizitzak oso gogorra izan behar du.
Saharar herriak 46 urte daramatza errefuxiatu, bere lurretatik kanporatuta.
Nire familia guztia Tindufeko kanpamentuan bizi da. Oso gogorra da bizitza bertan. Askotan jatekorik aurkitzea ere zaila da. Gure amona errefuxiatuen kanpamentuan hil zen, bere ilobak ezagutu gabe, familiarengandik urrun
Nolako harrera izan duzu Amurrion?
Ezagutzen dut hemengo jendea errefuxiatu kanpamentura joan izan dena, eta harrera ona egin didate herrian. Beste askok ordea, etengabe seinalatu egiten zaituzte. Ez dute ulertzen zergatik gauden hemen. Guk ez dugu hemen bizi nahi, guk gure herrian bizi nahi dugu aske, baina ezinezkoa zaigu.
Nolakoa da egoera politikoa Mendebaldeko Saharan gaur egun?
Oso egoera konplikatua da. Pedro Sanchezek traizio egin dio herri shararrari. Espainiako Erregeak traizio egin zigun aurrena, orain Espainiako Presidenteak. Pedro Sanchez Marokoko erregearekin eserita zegoen une berean sahararrak erasotzen eta kolpatzen zegoen Marokoko polizia.
Ukrainako Presidentearekin agerraldia egin zuen duela gutxi Pedro Sanchezek. Ulergaitza zait, nola erakutsi ahal dion elkartasuna ukrainar herriari eta bertatik datozen errefuxiatuei, eta aldi berean Saharari bizkarra eman beste behin ere. Oso bidegabea da egoera.
Guk ere gure eskubideak ditugu, zergatik jartzen zaizkie zailtasunak errefuxiatu batuzei eta erraztasunak beste batzuei? 46 urte daramagu gure eskubideen alde borrokan!
2020an Fronte Polisarioak gerra deitu zuen. Amurriotik nola bizi izan duzue gatazka hori?
Nire aita izan zen gerra frontera joandako bat. 1975etik borrokan darama nire aitak. Ez da batere erraza izan, gainera, bertako senideekin harremana mantentzea. Astean behin euren ahotsa entzuten genuenean lasaitu egiten ginen