Urrezko Guk Saria jaso zenuten martxoan, eta orain, abuztuan, Amurrioko jaietako pregoia irakurri eta txupina jaurtiko duzue. Nola ari zarete eramaten omenaldi segida hau?
Lander Meaza Rivabellosa: Hasieran txantxa gisa hartu genuen, ez genuen espero. Nola aukeratu gintuzten gu? Ez dago inor gu baino gehiago merezi duenik? Gero entzun dugu zein zen Urrezko Guk Saria guri emateko arrazoia, eta egia da hainbat urte daramatzagula honetan. Baina, hala ere, nik oraindik uste dut herrian badagoela jendea guk baino gehiago merezi duena.
Urrezko Guk Saria eman zizuetenean proiektatu zen dokumental txikian aipatzen zenuten zuek zaretela azokaren aurpegia, baina jende asko dagoela atzetik auzolanean.
L.M.R.: Duela hogei urte hartu genuen azokaren ardura gure gain, tradizio bat ez galtzearren. Horren ondorioz gaude hemen elkarrizketa hau egiten, Urrezko Guk Saria jaso ondoren. Hamazazpi pertsona gaude atzean. Eta bai, eszenatokira igo eta argazkietan agertzen garenak Imanol eta ni gara batik bat, ados. Baina, futbol talde batean bezala, aurrelari bat izan arren, behar dituzu baita defentsak, atezainak… talde bat, azken finean. Gu familia bat gara. San Antonen Lagunen Elkartea osatzen dugun kideak gara, baina gara baita Amurrioko “morrongoak” eta Lander. Amurrioko kuadrilla bat, txikitatik elkarrekin dagoena, eta hasiera horretarako hartu zuten “atzerritarra”, ni neu, familiaren barruan noizbehinka sartzen utzi dutena. Oraindik ere gogoratzen dugu lehen aurkezpena. Kasualitatez, aste batzuk lehenago Julio Ibarrak aurkezle lanak egiteari utzi zion telebistan.
Hemen bazeuden bi pertsona ordura arte aurkezleak zirenak enkantean, eta ordezkaezinak ziruditen. Julio Ibarra jende orok ezagutzen zuen, Burutxaga eta Rodrigo berdin. Telebistan Ibarra ordezkatu zuena, Aitzol Zubizarreta, orduko hartan ez zuen inor ezagutzen. Eta garai hartan Imanol eta Lander baginen bata Frontoi tabernakoa eta bestea “speaker” lanak egiten zituena Basarten, baina ez gintuen inork ezagutzen. Hogei urte beranduago gauzak aldatu egin dira.
San Antonen Lagunek Elkarteko kideen arteko laguntasuna nabarmendu duzue. Laguntasun hori oso agerikoa izan zen Urrezko Guk Saria eman zizuetenean. Oso giro lagunkoian egin zenuten ekitaldia, eta une batetik aurrera zuek hartu zenuten saioaren gidaritza ia osoa…
L.M.R.: Ekitaldiaren hobe beharrez, ez ziguten utzi, bestela ere ziurrenik oraindik ere egongo ginateke bertan mikrofonoa nork hartu, nork hitz egin eta nork ez. Hori izaten da askotan gure arazoa, ez dakigula noiz isildu.
Imanol Arberas Mendibil: Egun hartako jaia berandu amaitu zen, goizeko lau edo bostetan, familia giroan.
“Garrantzitsuena da San Antonen jaia norbait laguntzeko antolatzen dugula”
Antzeko plana duzue txupinazo egunerako?
L.M.R.: Oraindik ez dugu lotuta. Izan ere, egun horretan, tradizioz, lan egitea tokatzen zait (Lander izan ohi da txupinazo egunean pregoia aurkezteaz arduratzen dena). Aurten udaletxetik momentuz ez dira nirekin kontaktuan jarri, baina niretzat oso berezia izango da, nire parte den ekimen bat aurkezten egongo naizelako. Mikroarekin egon edo ez, ziur egongo garela disfrutatzen lehen ilaran. Aurten balkoian egoteko arazoak izango dituztenak prentsakoak izango dira, hamazazpi pertsona egongo garelako.
I.A.M.: Niretzat garrantzitsuena da San Antonen jaia norbait laguntzeko antolatzen dugula. Nik ez dut azokan ateratzen den dirua ezertarako behar. Plana bada norbait laguntzea, eta norbaitek asko behar badu, hobeto.
L.M.R.: Hori da gure bereizgarritasuna. Euskal Herrian mota honetako ehunka azoka daude, baina gureak baditu bi ezaugarri berezi: enkantea bera, eta enkante hori solidarioa izatea. Ekitaldi bat egiten dugu, modu boluntarioan, laguntzeko… Aurten, adibidez, uholdeek kaltetutako Aldayako (Valentzia) musika eskola gazteari eman diogu dirua, eta badakigu horri esker bi gaztek musikarekin jarraitzeko aukera izango dutela.