Aurreiritziak esku batean, beste esku(larru)arekin Toskanako eguzki izpiek azken aldiz laztanduko dituen asunak biltzen aurkitu dut nire burua, risottoa egiteko erabiltzeko asmoz eta eztarria gorrituko ez didaten itxaropenarekin. 7 pertsonentzako nahikoa da litro bat asun konprimitu.
Hasteko, pare bat minutuz egosi eta zati txikitan zatitu behar dira, erasotzeko asmorik balute, seko uzteko. Tipula bat eta baratxuri buru bat oliotan belzten hasi orduko arroza bota behar da, eta azken hau gardentzean, ardo zuri edalontzi bat. Arrozak ardoa edan orduko has gaitezke, gutxika, asunak egostean lortutako salda gutxika gehitzen, maitasunez arrozari ura xurgatzen laguntzen diogularik egurrezko koilaraz. Risottoak prest egoteko pare bat minutu behar dituela, asunak, gatza eta limoia gehitzea besterik ez da falta. Errezetaren gakoa, hala ere, ez da parmiggianoz eta lagunez laguntzea besterik, ohiko modura.
Pentsatu nuen asun risottoa prestatzea bezalakoa izan beharko luketela gauza askok. Bidaiek, hezkuntzak, bizitzak beharbada. (Des)ikastea. Zoritxarrez, ez dago kuzinatzerik eskularruak jantzita.