[IRITZIA] Nik bizitako Amurrioko jaiak

Jaietako anekdotaren bat kontatzeko lana hartuta, onartu beharra daukat ez naizela ni Amurrioko jaien eredu eta ahots: dagoeneko utzi diot programan nire aurpegia bilatzeari. Kuadrilako lehen kalimotxoen istorioak atzerritik entzun nituen nik. 

Goiz utzi nion kuadrilako jantzia janzteari. Ez dakit erosotasunagatik edo nik neuk asmatutako arauren bategatik, eta lagunekin arropa trukean pasatzen nituen irten aurreko orduak. Itsusi geratzen da esatea, baina karrozen desfileren batean Laudiora ere joatera iritsi naiz, errukabe gainera; bueltan herrian geratzen zirenekin bukatu dut gaua gehienetan ordea, norbere handitutako gau-abentura kontari, nor besteak bizitakoaren inbidiaz. Egin ditudan gaupasa gehienek ere ez dute helmuga zezen plaza izan, eta pozten banaiz ere, kebapa gosaltzeak ez dauka erromantizismo berbera. Mozkor gutxi dago orain San Rokeko landetan lo.

Dena ez da pekatu, baina. Penitentzian, urteetan zehar egon naiz lehen eguneko bazkariko kubatari uko egiten, inork entzuten ez dituen txupinazoko lehen bertsoak duintasun apur batekin kantatzeko. Uste dut horrek odolosteen ilaran lotsarik gabe ipintzeko eskubidea ematen didala. Txosnan ere egin izan ditut txandak, konpromiso eredugarria duten zenbait herrikidek baino gutxiago, hori bai. Eta eskerrak dauden: metalezko barran tragoaz lagunduta irensten ditugu kexak, bertan hasten ditugu kontatzeko modukoak ez diren istorioak, eta ohartzerako egun argitan joaten gara etxera, ezezagunen bat ezagun, eta ezagunak lagunago direla.