Nork ez du inoiz bere herritik ihes egitea desiratu? Orokorrean, herri batean bizitzeak abantaila batzuk dauzka (nire ustez bederen) hirian bizitzearekin konparatuta. Baina ezin dugu baztertu herriak harreman sozialen ikuspuntutik itogarriak izan daitezkeela batzuetan.
Askotan esaten denez, “hemen denok ezagutzen gara elkar”. Komunitate txikietan indibidualismo eta pribatutasuna mantentzea zaila izaten ohi da. Familia eta lagunen hurbiltasuna onuragarria bada, ematen diguten babesagatik, bereziki garai txarretan, beste kasuetan oso presio handia sor dezake pertsona baten inguruneak, ohitura, arauak eta normala omen dena zinez betetzeko. Bestela, jai daukagu! Gure bizitza izango da gai nagusia auzoko guztien solasaldietan.
Bestalde, hiriak anonimotasuna eta askatasuna eskaintzen digu, han daukagu loturak apurtzeko eta gure izaera oztoporik gabe erakusteko eta garatzeko leku aproposena. Kontrol-sozialetik askatzea oso erakargarria da. Baina, soziologoek esaten dutenez, gauden indibidualismoaren garai honetan arriskuak ere badira hirietan: sustraiak galtzea, bakardadea, babesik eza, segregazioa, alienazioa, jendetza artean norbere burua galtzea, etc.
Hiria eta herria, sare-sozial ezberdinak arau ezbedinekin, euren alde onekin eta txarrekin. Zeini deritzozu onena? Agian bi ereduen arteko oreka bilatzea izango litzateke aukerarik egokiena. Hala ere, susmoa dut ez daukaguna baloratzen dugula beti daukaguna baino gehiago. Badakizue: urrutiko intxaurrak hamalau…