Industria- jarduerak Euskadin, krisia hasi zenetik, %20 egin du behera, sektoreko lan postuetan galera handiago bat eraginez.
“Aceros de Llodio”k 1982an krisiak jo zuenetik, alor honetan gertatzen ari denaren adibide argia da Aiara.
Krisi bakoitzean, hamarkada bakoitzean, eskualdearen industria gaitasuna ahultzen joan da. Eta horrek, etorkizunera begiratuz gero, hotzikara eragiten du; zonaldean euren jarduera jorratzen duten enpresa handien beldurrak serioski aintzat hartzen badira.
Industria sektorean tamainak garrantzi handia dauka: enpresa handiek soilik, eta ez guztiek, krisia gainditzen jakin badakite.
Baldintza soziolaboralek garrantzi handia dute; kualifikatutako giza baliabideak ditugu baita gehiegizko lan tirabira ere. Horregatik, beharrezkoa da ekoizpena hobetzea.
Baldintza soziopolitikoek garrantzi handia dute; enpresa batek baino gehiagok bere mugikortasun edo zabalkuntza plantetatzeko instituzioen babesa bilatu izan dute eta arduradun politikoen zorroztasun eta hoztasunarekin egin dute topo.
Gogoeta hauek ez dute gainbehera edo norbanakoaren arrangurak eragin nahi, bestelako xedea dute: Aiaralderako Plan Ekonomiko bat artikulatzeko beharraz ohartaraztea. Dogmatismo gutxi, pragmatismo asko.
Eta hurrengo urteetan bete daitekeen tendentziari so eginda, aurkez daitezkeen aukerei eutsi behar zaie, beste merkatuetara jo zuten ekoizpen sarea berreskuratuz edo 4.0 bezalako estrategiek euskal industria modernizatzeko eskaintzen dituzten aukerei helduz.
Egungo enpresen mantentzea ahalbidetuko duten azpiegiturez, kualifikatutako baliabideez, lurralde baldintzez eta testuinguru politiko zorrotz eta fidagarri batez doitu behar gara eta zergatik ez! Aukera berriak bildu.