Nekazari-giroko Laudiok izugarrizko eraldaketa bizi izan zuen bereziki 60ko zein 70eko hamarkadan. Populazioa itzel handitu zen, Euskal Herritik zein Espainiar estatuko leku askotatik industriara lan egitera etorritakoen eskutik.
Horrek indar askatze handia ekarri zuen langileen, Euskal Herriaren eta kultura zapalduaren aldeko zein diktaduraren kontrako borrokan: Laudio berria jaio zen.
Galiziarrak laudioar eta euskal herritar aktibo moduan zein euren nortasun eta kultura gordetzeko lanean ikusi ditugu. Batzuek lan oso txukuna egin dute, adibidez, literatura zabaltzeko. Día das Letras Galegas-en harira, luxuzko idazle zerrenda hurbildu da Laudiora.
Manuel María ez da edonor. Galiziar literaturan Rosalía gailendu zen XIX. mendean, Castelao XX. lehen erdialdean... chairegoa bigarrenean.
Ezin sinistekoa da euskal kulturarekin izan zuen lotura: Euskal Herriko bazterrak korritu zituen, lagun izan zituen Laboa, Izagirre, Peillen, Artze... eta Gabriel Aresti. Aresti, Laudio: herri xehea. Bilbotarrak bezala Manuelek langileen alde jardun zuen, eroso sentitzen zen Trintxerpen edo Ezkerraldean ere. Bost aldiz bisitatu gintuen, pregoi hunkigarria irakurri zuen udaletxetik Euskadiko Galiziar egunean... Laudiok merezitako omenaldia eskaini dio 2004an hildako idazleari.
Sarritan galiziarrak, euskaldunak eta mehatxatutako herrietako kideak negar-zotinka itotzeko tentazioan jausten gara baina Manuel María bezalakoen adibideak goiari eusteko balio digu. Pimentelek -eta Queizánek- idatzia da: Non convén chorar máis.