Abenduko goizalde fresko eta izartsu batean tokatu zitzaion Baionako gau eskolari kilometro zenbait betetzea Bereskoitzerantz doan errepidean. Dozena erdi bat lagun elkartu ginen bi autotan, lekukoa hartzeko prest.
Bizkarrekoa zuria zen, gainean beltzez idatzita kilometroaren zenbakia eta ibilbidearen eskema. Koloreak ondoko urteetan hartuko zituen Korrikak, baina lehengo hura zuri-beltzez gogoratzen dut.
Inguru haietan aldapa gaixto bat bazen –orain aldatua da bidea– eta hatsanturik igo ginen, ahal genuenetan beste bati lekukoa sakatzen, autoan pausatzen ahal izateko.
Antolatzaileetako bat genuen beti alboan, “bi zaldiko” txar batean, eta urratsa apaltzen genuenean, gupidarik gabe oihukatzen zigun leihatilatik: “Kórrika, “kórrika!“ Erritmoa oso bizia iruditu zitzaigun –ez dut ulertzen zergatik, lasterketa izanik, “tipi-tapa” esaten den orain, ez eta zergatik azentua aldatu eta korríka bilakatu den.
Gure zatia bukatuta, autoz segitu genuen pixka bat eta, beste aldapa baten burura helduta, Bidaxuneko Gramont gaztelua ageri zitzaigun azpian, goiz-argiko behe lainoaren artean egundainoko ederrenean. Eta handik aurrera ihes egin zigun Korrikak, kilometroak erraz jaten dituzten hanka luzeek ere aitortzen duten melankolia antzeko sentimendu hori utzirik: eskuetatik joaten zaigun zerbait dela, ezin harrapatuzkoa.