Aspaldian irakurri nion psikologo bati: “gurasoak seme-alaben lagun direnean, umezurtz uzten dituzte”. Berehala irudi zaparrada etorri zitzaidan burura. Gaur hauexek konpartituko ditut zuekin. Nork ez dio inoiz entzun ama edota aita bati, “guk dena azaltzen diogu gure alabari, dena kontsentsuz egiten dugu”.
Nik ez diot inoiz gure amari edo aitari lagunei moduan berba egin. Konfiantza izan dugu, baina muga batzuekin eta beti izan dut argi gurasoen eta nire artean hierarkia bat dagoela, hau da, eurek aginduak ematen zizkidaten eta nik bete egin behar nituen, derrigor, nahiz eta askotan zergatik galdetu eta, “neuk esaten dudalako” edo “neuk agintzen dizudalako” erantzun.
Gaur egun, uste dut erantzun horiek emateko beldur direla gurasoak, baina askotan gazteek edo umeek horrelako erantzun zorrotz bat eskatzen ari direla ere pentsatzen dut. Bidea zein den argi ikusten ez dutenean, burua galduta balute legez jokatzen dute. Erreferentzia argia izateak, gehienetan,lagundu egiten digu. Hortaz, aspaldian irakurritako esaldira bueltatzen naiz; Zenbat umezurtz!