Elenak egongelako leiho ondoan jarrita ematen du eguna, kalera begira eta bere oroitzapenei atxikita; ez du kalera irten nahi. Alargun geratu zenetik, bihotza izoztu eta harriak bezala gogortu zitzaionetik, etxeko bakardadearen eta ixiltasunaren erreinuan bakarrik bizi da, etxetik atera gabe, eta hil arte horrela izatea nahi du:
“Sei urte dira, bakarrik geratu eta itxura egin behar izateari utzi niola. Jada ez dut zoriontsua naizen itxurarik egin behar albokoak zoriontsu egiteko, albokoak alaitzeko edo ondo sentiarazteko. Jada ez diot inori ezer zor eta ez zait geratzen pareta hauetatik kanpoko antzerkian parte hartzeko gogorik, ezta indarrik ere.”
Eleberri honetako protagonista emakume zaharra da eta zahartzarotik kuestionatzen du bere bizitza: hau izan naiz, hau egin dut, hau bizi izan dut, iraganaren inguruan pentsatuz eta hausnartuz bere mundu propioa berraurkitzeko beharra sentitzen du:
“Isidrorekin ezkondu nintzenetik, adibidez, beti erabili dut “gu” hitza nitaz hitz egiterakoan.[...] Nire mundua gurean desegin zen. Isidroren mundua, aldiz, ukigabe geratzen zen. Eta hala eta guztiz ere, duela sei urte Isidro hil den arte, ez naiz konturatu zenbateko askatasuna falta izan dudan. Hainbeste, ze azken sei urte hauetan ariketa handiak egin behar izan ditut, galduta uste nuen mundu propioa aurkitzeko. Eta aurkitzen noan ni horrek bakarrik egon nahi duela ikusi dut, bakarrik eta lasai. Neure lekuan. Bizitzan lehenengoz.”
Baina seme-alabek Ekuadorreko neska bat ekarriko diote etxeko lanetan laguntzeko eta hortik aurrera jada ezer ez da berdin izaten segituko.
Gozamena. Hauxe izan da niretzat Karmele Jaio idazle gasteiztarraren bigarren nobela hau, ti-ta batean irentsi dudana eta ezustean irentsi nauena; zuretzat ere hala izatea gustatuko litzaidake.
Musika airean zabaltzen den bezala, hedatzen da guganaino Elenaren oroitzapenen oihartzuna: iraganari buruzko hausnarketak, bizitzari buruzko gogoetak.
Emakume baten identitate birsortzea: geure barneko musika entzuten jartzen gaituena.