Maitasuna zerua da askorentzat, baina aingeru itxurako askok bizi dute infernua. Anjel Lertxundiren “Zoaz infernura laztana” liburuak, maitasun gorroto istorio bat kontatzen du. Emakume askoren egoera kantatuz.
Psikologoak galdetzen badio ere, Rosak ez du gordeta duen argazki bakanetakoa askatzen. Tomas senarrarekin galiziara joan zeneko argazki eder bat da, irribarretsu eta pozik ageri dena. “Falta zaizkidan hortzak orduan galdutakoak dira”, diotso psikologo papera duen narratzaileari. Senarrak hotelean jipoitu, oihak hautsi eta medikura eraman zueneko egunean atera zioten. Geroztik, bere irribarrea zelakoa zen ez ahazteko gordetzen du.
Rosa eta Tomas senar-emazteak dira. Tabernariak izan zitezkeen, baina liburuan kontatzen denez Rosak tabernan lan egiten du, eta Tomasek agindu. Ez ordea tabernan bakarrik. Rosa baino putazikina entzutea egokitzen baizaio protagonistari askotan. Beldurrez bizi da Rosa. Jipoitua izateko beldurragatik, larrutan egiten duten bakoitzean zeruan bezala dagoela erantzuten dio senarrari. Halako batean, Inazio ezagutzen du, gasolindegian lan egiten duen mutila. Bien artean maitasun istorio bat sortuko da, ezkutukoa. Alabaina, horrela ezin jarrai dezaketela agerian geratuko da, eta erabaki bat hartuko dute. Laztanak infernu direlako bizitza kiskaltzea.
Eleberriaren amaieran, Tomas hil egingo da, eta Rosa eta Inazio banatuta biziko dira, gartzelan. Zerua infernua denean, infernua zeru bilaka litekeenaren seinale.