Duela urte eta erdi argitaratu nuen eleberriak, Manuelak, hainbat poztasun eman dizkit. Sorpresaren bat edo beste ere eman dit eleberria argitaratzeak. Baina aurtengo udakoa hobezina izan da, eleberriaren bidez nire Okondo maiteko jaietan pregoilari bilakatu bainaiz.
Ohore bat izan da, inoiz ahaztuko ez dudan goraipamena; uneoro oso maitatua sentitu bainaiz inoiz imajinatuko ez nuen bezala inplikatu den herriagatik. Ez dute soilik euren arbasoen historia kontatzen duen liburu hori erosi, irakurri ere egin dute, eta niri istorioa kontatzen jakin izan dute. Okondok paisaiak eman dizkit, bizitza, identitatea; eta okondoarrak ere eman dizkit, nire garaikoak zein arbasoak.
Beti izan naiz leku honen parte, eta ezin dut nire historia bertako historiarik gabe imajinatu. Historia zaharretatik dakit aspaldiko garaietan nahitaezkoa zela talde bateko kide izatea jendartean paper bat izateko. Gaur egungo historietatik, berriz, norbanakoak unibertsoaren erdigunea hartzen duela. Komunitate txiki honen parte izatearen zortea nabari dut. Komunitate bat zeinetan guztiak garen norbait, zeinetan guztiok dugun historia, antzinatasuna, leku propio bat zeinetara behin eta berriz itzuli. Horregatik guztiagatik: eskerrik asko!