Apur bat ezagutzen nauzuenok badakizue oso gustuko dudala Eider Rodriguezen literatura. Apur bat zoroa deritzon haren ipuin batean, zera dio protagonistetako batek: bakartasunean indartsu sentitzea bezalakorik ez dagoela.
Jakin egin behar da, bai, bakarrik egoten. Kontua da, ordea, ez gaituztela horretarako prestatzen. Bitxia da: gizartea gero eta indibidualistagoa da, baina oraindik ere gaizki ikusita daude bakarrik bazkaltzen dutenak, zinemara bakarrik joaten direnak, paseoan bakarrik dabiltzanak… Ez dut ulertzen. Izan ere, bakardadea norberak hautatua bada, zertan da txarra? Talderen batera egokitzera behartzen gaituzte txiki-txikitatik, eta hori, printzipioz, ez da txarra, animalia sozialak omen gara-eta. Sinistuta nago, gainera, jendearekin egoteak, mesede egiten digula. Salbuespenak salbuespen, aberasgarria da. Baina ez nago prest bakarrik eta gustura ematen ditudan une horiei uko egiteko. Une horiekin, gainera, neure burua trebatzen ari naiz; etorkizunean ezinbestean etorriko diren bakardade une inposatuetarako, hain zuzen.