Asko hitz egin da azken hilabeteetan Mediterraneoan gertatzen ari diren tragediei buruz, euren jatorrizko herrietan dauden gerra eta miseriatik ihes egiten duten milaka immigranteen heriotzari buruz.
Borondate onarekin askotan, herrialdeei exijitu egiten zaie errekurtso gehiago jartzea martxan immigranteak hobeto zainduak izan daitezen eta euren asilo eskubidea bermatua izan dadin.
Aipatutako horiek eskakizun guztiz betegarri eta bidezkoak diren arren, behin betiko soluzioa bat bilatzen badugu beharrezkoa da arazoaren muinera jotzea. Egoera hori erreproduzitzearen erantzule zuzenak direnak salatu behar dira. Luxenburgon edo Europako beste hiribururen batean ezkutatzen dira, topaketa politiko dotoreetan, arazoaren soluzioak bilatzeko asmoz. Arazoa bakarra da beraientzat: Europan milaka pobre sartzea, lagundu nahi dituztela modu hipokrita batean esanda. Egiatan, euren jatorrizko herrialdeetara modurik azkarrenean eta inolako garantiarik gabe itzultzera behartzea da bilatzen duten gauza bakarra.
Immigranteak jasotzen dituzten herrialde horiek, Espainia tartean, Libia, Siria eta Asia zein Afrikako beste hainbat herrialde inbaditu dituzte, errekurtso aberatsak eskuratzearen interes hutsarekin. Miserian eta gerretan hondoratu dituzte erasotutako herrialde horiek, eta gero eurek sortutako terroretik ihesi doazenei lagundu nahi dietenaren plantak egiten dituzte.
Lagundu behar da arriskuan dauden bizitza horiek salbatzen, baina ez gaitezen engaina: dena alferrik izango da ez badugu exijitzen eta defendatzen herrialde, herri eta kultura bakoitza errespetatua izatea. Ez badugu NATOren, Europar Batasunaren, Estatu Batuen eta baita Estatu Espainiarraren erantzukizuna salatzen. Bakoitzari dagokion neurrian, gerra eta desegonkortasunaren sortzaile dira ontzi eta pateretan alde egin behar duten pertsonen herrialdeetan. Hori da kontatzen ez diguten egia.