Karlistadetan Euskal Herriko herri gehienak karlisten aldeko agertu ziren, hiriburuetan izan ezik, herrietan errez mugitzen ziren soldaduak eta herrien laguntza eta babesa lortu zuten Euskal Herri osoan. Gainontzeko Iberiar Penintsulako tokietan, berriz, esparru zehatz batzuetan izan ezik (Katalunia, eta Andalutzia aldean ), karlistek ez zuten lortu beraienganako aldekotasuna. Urteak pasa ahala egoera bideraezina bihurtu zen, gudako urteak luzatu ziren eta aurrerapausorik ez Euskal Herritik kanpo. Egoera hau eraldatzeko sortu ziren espedizioak. Espedizio asko irten ziren, baina famatuena eta interesgarriena Gomez Jeneralarena izan zen. Gomez militar andaluziarra zen baina urte askotan Zumalakarregirekin ibili zen ondoko laguntzailea bezala.
Gomezen espedizioa 2700 soldaduk eta 180 zaldik osatzen zuten, eta 1836ko Ekainaren 26an goizeko 2etan, Amurriotik atera ziren, Arespalditzatik, Kexaatik, Maroñotik ,Salbantonetik eta Aroko pasabidetik Quincocesera heldu ziren hurrengo egunean, han zeundelarik Esparteroren aldekoak atera ziren eta lehenengo borroka suertatu zen. Espedizioa Galizaraino heldu zen Asturias zeharkatuz, hortik Palentziatik Albaceteraino gurutzatu zen, Madrid saihestuz, eta gero Cordoba , Caceres , Cadizeraino heldu ziren hiru hilabete igaro ondoren, zenbait ezbehar gaindituz. Nonbait espedizioa handitu zen 5000 soldaduetara helduz. Itzulerako ibilbidea iparralderantz zuzena izan zen, Madrid saihestuz berriro. Urte horretako abenduaren 20 Urduñara heldu eta bukatu zen espedizioa , 3200 soldadu eta 600 zaldirekin hainbat gorabehera sufritu ondoren.
Espedizio hau famatua izan zen, baina ez zuen lortu gudaren bukaera aldatzea. Gomez jeneralak ez zuen onartu Bergarako ituna, Frantziara ihes egin zuen eta 1849 urtean hil zen Bordelen pobreziaren ondorioz.