6 urte daramagu Inauterietako desfilean parte hartzen. Edizio horietan guztietan jarri dugu gure ilusio eta gogo guztia irribarrea atera eta gainerako egunetan erakutsi ezin dugun haurtzarora itzularaziko gaituen zerbait egiteko. Une berezia da, eta aurtengoa ez zen desberdina izango...
Duela 15 egun, berriro parte hartzeko aukera genuela jakin genuenean, ez genuen zalantzarik izan.
20 laguneko taldea gara, eta horietatik 10 haurrak dira, eta haiek ikuste hutsak eman zigun indarra erronka berriro onartzeko. Eta nahiz eta bagenekien oraingoan zaila zela, denbora faltagatik, gure kaleak animatzeko karroza bat sortzeko abenturari ekitea erabaki genuen...
Pentsatu genuen... eta gogor lan egin genuen garaiz iritsi ahal izateko, eta lortu genuen! Eta egun handia iritsi da, eta gainerako urteetan bezala, harrotasunez erakutsi dugu gure seme-alabek 15 egun lehenago euren irudimenean sortutakoa.
Parte hartzaile gutxiko desfilea izan da... aurpegi ezagun askoren falta sumatu da, baina horrek ez digu alaitasuna kendu eta inoiz ez bezala gozatu dugu...
Ginenak gara berriro... desfile barruan zein kanpoan parte hartzen dugunon begiak eta irribarreak dir-dir egiten ikusi ditugu. Hau zirrara! Horraino, dena bikain.
Handik gutxira telefonoak jotzen du... Kultur etxera joan behar dugu sari bat jasotzera. Pena da plazan beste talde batzuekin ezin ospatzea... Faltan botatzen dugu urduritasun une hori. Baina horrelakoa da aurten... dagoena da!
Gure kategoriako mozorroen bigarren saria dugula jakinarazi digute. Ez genuen espero...
Karrozei buruz galdetu dugu, eta harritu egin gara esan digutenean sari horiek eman gabe geratu direla, epaimahaiaren ustez ez dagoelako maila nahikorik. Amorrua eta etsipena berriro ere…
Bertan dagoen zinegotzia bilatzen dugu. Erabakia azaltzeaz gain, esaten digu honek balioko duela gure seme-alabekin pedagogia egiteko; horrela, garrantzitsuena parte hartzea dela ikasiko dutela...
Bai, andrea... aurten pedagogia egingo dugu, baina bestelako mezu batekin. Azalduko dizut nola egin dudan nire seme-alabekin...
"Batzuetan, bizitzan ahalegin handia egiten duzu zerbait egiten, eta beti egongo da zure ahalegina baloratzen jakingo ez duen jendea; eta, are gehiago, gutxietsi egingo zaituena. Horrelakoa da, nire seme-alabok, bizitza. Egiten duzuenaz gozatzen ikasi behar duzue, aitortuak izan beharrik gabe, mundua ez baita beti zuekin justua izango. Pozik egon zaitezte ahal izan duzuen ondoen egin duzuela jakinda. Inork ez diezazuela gozatu nahi izateko ilusioa kendu".
Beraz, sentsazio gazi-gozokien geratzen gara. Amorruaren eta desilusioaren nahasketa da, gogobetetzearekin eta harrotasunarekin batera...
Uste dut aurten huts egin duzuela, eta garrantzitsuena ahaztu duzuela...
Gure herria ez horren grisa egiten saiatzen diren pertsonen ahalegina baloratzea...
Gustatuko litzaidake etorkizuneko desfileei begira, gure emaitzaren kalitate eskasa epaitzen duten horiek karroza batzuk egitea, guztiok gozatzeko. Eta ea zer ateratzen den.
Oso erraza da desfilea profesionalak kontratatuz betetzea, oso ondo egin baitzuten. Hori bai: ea zer prestatu dezakezuen zuen eskuekin gu harritzeko... urtebete duzue aurretik; beraz, ez dago aitzakiarik... animo!!
PD: Uste dut denok baloratzen dugula justizia beste guztiaren gainetik, eta lehiaketak batzuetan irabazi eta beste batzuetan galdu egiten direla (batzuetan galdu egiten da, ia beti). Hori da lehiaketaren handitasuna, baloratzeko orduan dagoen justizia eta ahalegina. Ez dut garaipenik behar.