Eskaini zidatenetik zutabe honetan parte hartzea kezka bat darabilt buruan. Zer esan nezake estreinaldi honetan?
Azal nezake zer sentitu nuen irailaren 30 hartan, Herriraren kontrako operazioaz jakin nuenean. Plazaratu nitzake operatiboa salatzeko mota guztietako argudioak: arrazoi juridikoen falta, ezegokitasun politikoa, pertsona horiek egiten duten lanaren beharra…
Ausartu ahalko nintzateke salatzera, lege berberak Rodriguez Galindo jeneralari askatasuna ematen diola eta beste batzuei askatasuna ukatzen diela, “lege-inbutua” bailitzan. Hipotesiak egin ahalko nituzke, Parot doktrinaz Europako Giza Eskubideen Tribunalak esango duenaren inguruan, eta esandakoaz Espainiar estatuak ulertuko duenaren inguruan. Hausnar nezake presoei aplikatzen zaizkien salbuespenezko neurri doilor horiek nola gainditu. Konta nezake zein jarrera itxiak topatu ditudan Legebiltzarrean, herri honetan Bake osoa eta Bizikidetza demokratikoa ezartzeko lanean. Aldarrika nezake proiektu guztiak berdintasun egoera batetik gauzatzeko eskubidea. Tesi egin nezake, ea politikak hori guztia laguntzeko eta bideratzeko balio duen edo, aitzitik, oztopatzeko eta arazoak usteltzeko balio duen.
Hori eta gehiago egin nezake. Baina lehenengo zutabe honetan, ariketa sinpleago baina bihotzekoago bat egitera noa: Espainian eta Frantzian sakabanatuak dauden Aiaraldeko presoei besarkada xume bat bidaliko diet.