Hogeita bost urte euskal presoen sakabanaketa martxan jarri zenetik. Eskubideen urraketa, osotasun fisikoa, psikologikoa, kolokan. Familiarentzako zigorra. 24 preso hilda, euren buruaz beste egina edo osasun asistentzia ezaz jota. 16 senidek galdu dute bizia istripuetan.
Presoari ezartzen zaizkio bere esku ez dauden baldintzak, dagozkion eskubideak egikaritzeko: “ETAk jarraitzen duen bitartean, dispertsioa jarraituko du”. Xantaia presoei, elkarrizketa ukatzen dioten erakunde bat mugitu dadin. Itzulingurua.
Legebiltzarrean hitz egin genuen sakabanaketaz. Batzuk iraganeko posizioak justifikatzeko. Beste batzuk aldatu ez duten posizioa berresteko. Azkenak, etorkizunari begira, sakabanaketarekin amaitu dadin. Erabakia hartu zen, baina ezin betearazi: etxe ankilosatua, blokeatua, herri honen ezinaren isla.
30 senide etorri ziren Legebiltzarrera. Etxerateko kideek zapia eta guzti ekarri zuten aise freskoa. Argitasuna. Leihoak zabaldu ziren une batez. Axolagabe den ganbera bat arduratu zuten. Inpunitatea erantzule bihurtu zuten. Euren artean Pili Arzuaga eta Fontso Isasiren bost senide.
Rafak hitza hartu zuen: “nire anaiak preso baten ama lagundu zuen bidaian. Ez ziren bisitara heldu”. Elkartasuna eta maitasuna eskutik. “Pozez hartu dugu erabakia, baina ezin dugu ulertu gure mina sortarazi dutenek oraindik sustatzea politika kriminal hau”. Bihotzetik.
Hitzak soberan daude… sentimenduak mintza bitez.