Martxoaren erdialdean itxi genituen gure etxeetako ateak. Ordutik normaltasunera itzultzearekin egin dugu guztiok amets, normaltasun "berria" delako horrekin. COVID-19arekin zerikusia zuten berri eta albisteak ahaztu eta egunerokora itzuli. Badirudi, behar baino bizkotxo eta ogi gehiago egin eta gero, balkoietan eskuak aski berotu ondoren eta fase eta desfaseak alde batera utzita, hainbeste desiatu dugun hori lortzeko zorian gaudela.
Datozen egunetan faltan botatzen genuen prekarietateari buruz hitz egingo dugu, gure lantokietan nagusi izatera itzuliko baita (inoiz jaun eta jabe izateari utzi baldin badio, behintzat). Datozen egunetan bikoteen, bikote ohien edota ezezagunen eskuetan hildakoen zerrendara gehituko diren izenak ezagutuko ditugu (edo ez. Azken finean, zenbakiak baino ez dira izango, ezta?). Datozen egunetan gehiegikeria polizialek kale eta manifestaldi orotan beren lekua hartuko dute (inpunitate osoz, noski). Datozen egunetan etxean eguneko otordu guztiak egin ezin izatearen ondorioz desnutrizioak jotako haur eta umeek ahal duten bezala eutsi beharko dute (irailean-edo eskolako jantokira itzuli arte, gutxienez). Datozen egunetan... Bai, heltzear da. Normaltasuna, azkenean.