Grezieraz jakin ez guk, ingelesez ere urri, eta hasi beharko latinez, euskaraz hain gutti entzun baita Araban Euskarazen.
“Exit” arrakasta ez, irteera baizik (Zuberoan ilkhigia edo) dela bagenekien, hainbat toki itxitan aterako bidea erakusteko ohi dagozen zuin argitsuak ikusita, nonbait. Ingelesek, eskoziarrek ez bezala, argiari jarraikiz, alde egin dute, Europatik alde, eta gure edukiontzi edo kontinente hau bakarrik geratu da. Bakarturik gagoz, “isolaturik”, alde guztietan uraz inguraturik, eta lehorrez Errusia auzoko.
Eta hau guzti hau zergatik? Ingelesei itaundu dietelako! Ez zitzaien galdetu behar! Horiek, badakizu, “con-sultare”tik “in-sultare”ra egin dute “out”.
Itauntzekotan, itaundu ere, europar guztioi itaundu behar ziguten! Edo, hobe ez, bada-ezpada ere, zeren galderak beti erantzuna baitakar, eta isila ere mintzo.
Isilik nahi gaituzte. Nor? Gu, dêmos, edo grezieratik geurera itzulita herria, zenbaitek populu ere dioena. “Gu, demokratok” aho-beteka, euren burua besteen gainetik ezarri nahiz hitz egin izan diguten horiek guztiek, ttu-dzilipirtaka eta guzti, orain, aho batez eta betez, herriak erabaki duena erdeinuz gaitzesten dute, beraiek nahi zutenaz bestela erabaki du eta. Lau urtean behin (edo birritan) galdetzen digutelako itxurak eginaz demokrazia eraiki daitekeela sinestarazi nahi digute, beti ere haiek beraiek nahi dutena bozkatzen bada, noski. Britainaz ari naiz.
Oraingo honetako horiena ez da krisis, hypokrisis baizik; herriari galdetu behar ez zaiola dioten demokrata horiek, Araba Euskarazen euskaraz egiten ez dutenak bezain hipokritak dira.