Haur baten hezieran bidelagun izateak, presente eta aktibo egotea eskatzen du. Eta hori lan nekeza da. Haurra errespetuz eta maitasunean hezi nahi dugu, askatasunean. Askotan askatasun hau, muga ezarekin nahastu egiten dugularik.
Haurrek behar beharrezkoak dituzte mugak. Badira muga fisikoak, inguruko arkitekturak edo gure herria zelan eraikia izan den mugatzen dutenak. Muga hauek barneratzea oso erraza da jadanik ezarriak daudelako. Zer gertatzen da ordea helduok jarri beharreko mugekin?
Beharrezkoak dira, haurra emozionalki eta zoriontasunean hezteko. Alabaina, muga horiek maitasunez eta enpatiarekin jarri behar dira, eta beharrezkoa den irmotasun guztiarekin. Hau da, limitea ez da oihu batekin jarri behar, baina behin jarrita ezin da egunero aldat. Alegia, muga bat ezartzen denean, ezin da egun bateko kontua izan. Egunero gauza bera dela ulertu behar du haurrak. Horregatik garrantzitsua da muga horiek haur horren heziketaren parte diren heldu guztiek ezagutzea eta adostea. Horrela, koherentziaz jokatuko da haurrarekin.
Garrantzitsua da mugak haurraren hazkuntzaren neurrikoak izatea, ulerkorrak eta, posible bada, haurraren gai horrekiko iritzia entzunda jarriak. Ez ezarri mugarik sari edo zigorrekin, ez eta mehatxuekin ere.