Esnatu naiz eta betiko errutinari ekin diot, atzo gaueko afariko platerak oraindik mahai gainean daude, garbitu ditut eta etxea atontzeko tartea hartu dut. Azkar batean gosaria prestatu dut eta haurra esnatzera abiatu naiz, eskolara joan behar du ni lanera joan ahal izateko.
Martxoak 8 da gaur, eta irratian entzun dut arratsaldean mobilizazioak omen daudela kalean, nik ordea, agurea zaindu behar dut, lan egin behar dut. Europara etortzea zen nire ametsa, eta fisikoki hemen egon arren, egunerokotasunak ez dit ingurua bizitzen uzten. Etxea atondu, gosaria, haurra, agurea, bazkaria, haurra, agurea, ama, afaria, haurra, etxea… Errutinak erruleta bat dirudi, egunetik egunera arrakala sakonagoa egiten duena nire bizitzan eta gorputzean.
Aurten irakurri dut: Dena aldatu sistema arrakalatu, nire buruari esan diot: "Camila, garaia da gelditu eta dena aldatzeko. Garaia da barruko orbanak, sistemari eragiteko". Nork jarri zidan niri zaintzen arduraren zama gainean? Emakume jaiotzeagatik, diferentzia txiki horregatik, nik egin behar al ditut zaintza lanak?
Hezkuntzak, bai etxekoak, kalekoak zein eskoletakoak, ardura handia du “dena aldatzeko”, ezberdin heztetik, hezkidetzan heztera pasa behar gara, sistemak inposatutako genero roletatik at! Zaintza erdigunera ekarri, eta dagokion lekua hartu behar du sisteman.
Hezkuntzatik ere dena aldatu eta sistema arrakalatu beharra daukagu.