Euskara hitza entzuten dugu sarri, baina ez hainbeste euskara bera. Zertarako nahi dugu guk euskara, española edukita? Askotan abestiak, esaerak, ipuinak, edota parrafada batzuk botatzen ditugu euskaraz euskaldunak garela erakusteko. Baina, hori al da euskalduna izatea?
Urtez urte, munduko hizkuntzarik zaharrenetariko baten galera ikusten goaz. Laudioko egoeraren ikerketa bat da honen erakusgarri. Natxo Urkixoren esanetan, “dagikunaren arabera, XIX. mendearen azken laurdenean Laudio erabat euskalduna zen eta eguneroko bizitza euskaraz egiten zen. Ehun urte beranduago, 1970ean, Pedro Yrizarrek Laudion 200 bat euskaldun geratzen zela eman zuen argitara”.
Ikerketa honek hausnartzera bideratu behar gaitu. Izan ere, egoera soziolinguistikoak beheranzko joera izan badezake, zergatik ez goranzkoa? Herriak erabakitzen du euskararen egoera eta etorkizuna; euskara ez da ezer euskaldunik gabe eta euskaldunak ez gara inor euskara gabe.
Egon badaude eta egongo dira euskararen balioa zalantzan jartzen dutenak, ingelesa edo española garrantzitsuagoak direlakoan. Baina honen aurrean, euskara hizkuntza huts bat baino askoz gehiago dela esan beharra daukagu, nahiz eta askotan deskribaezina dirudien. Euskara historia idatzi duen protagonista nagusia da gure lurraldeetan. Gure herriaren bihotza, batzuentzat altxor bat.
Beraz, benetan euskaldunak baldin bagara, euskara babestea da gure hautua; euskaraz bizitzeko erabakia, besteak euskaraz bizitzera bultzatzeko erabakia. Azken finean, Castillo Suarezek dion moduan, lore zauritua da gure hizkuntza: ederra eta, aldi berean, zaurgarria. Gure hitzek babesa behar dute. Babesik jaso gabe, ez baitago irauterik. Babesik eman gabe, ez baitago bizitzerik.
EUSKARAZ BIZI NAHI DUGU ETA BIZIKO GARA!
Urtzi Ibarluzea (Laudio BHI)