Musikaren industrian krisia da hizpide. Ez dira gutxi disketxetatik datozen ahotsak. Star-system, pirateria eta interneten musika deskargatzeko plataformen ondorioz musikaren industriak egunak kontatuta ditu.
Egia da industria honek amaiera gertu duela, baina memoriarekin atzera eginez gero, musika krisian dagoenaren ustea gezurra dela ondoriozta dezakegu.
Musika merkaturatzeko euskarri fisikoa; biniloa, kasettea, cd... kontsumorako merkatu kapitalistarekin batera sortu zen, kontsumitzaileak sofan zerbitzatzeko. Gaur egun, euskarri zahar hauek jakinduri faltsu bilakatu dira; musikak espresiobide gisa ulertuta ez duelako horien beharrik.
Mundu kapitalistaren beharretara egokitutako merkatu batean heziak izan gara. Ezin dugu ahaztu musika airean dagoen zerbait dela, ez dela ikusi ezta ukitzen, ez dela komertzializatzea behar jo eta entzuna izateko. Mp3ak, esaterako, hori erakusten du. Pirateriak merkatuari beldurra ematen dio, baina teknologia berriekin beti izan den elementu birtuala izaten jarraitzen du, publiko guztiengana era errazago, demokratikoago eta zuzenagoan iritsiz; mendeetan zehar musikaren historia elikatu duten abesti zahar ezagunak bezala. Libre komunikatzea, lotuta ez sentitzea, merkatuak ez baldintzatzea... Zer gehiago behar du ba artista batek? Hori bai, horretarako artistikoki kontsumo eta entretenimendurako produktuetan pentsatzeari utzi behar zaio.