Azkenaldian jendartean motibazio falta dago gure herrietako jai herrikoietan parte hartzerako orduan. Hurbil ditudan herrietara mugatuko naiz: Laudio eta Amurriora. Jendeak orain bidaiatzera joaten da, abentura kosmopolitagoen bila egiten du ihes, bere herrian topatzen ez duena aurkitzeko.
Horrek frogatzen du krisi ekonomikoa ez dela, modu batean, jaietan herriak hutsik egotearen kausa. Urrunago joatea gustatuko litzaidake, gure inguruan krisi ekonomikoaz gain krisi kultural bat ere dagoela pentsatzeko.
Berrikuntza falta dago, betiereko tradizioekiko ainguratze bat, zeinetan instituzio kontserbadorea erosoago sentitzen den. Tradizioek momenturen batean behar dute iraungitze-data izan, irauten duten bitartean ez delako espazio-denbora kulturalean inolako eboluziorik egongo.
Imaginazioa pizteko baino, sozializatzeko helburuarekin berataratzen da jendea ikuskizun tradizionaletara, tradizioa herri moduan duten identitatearen parte dela barneratua dutelako. Eta kate horien pean ikuskizun berberera bertaratzen gara urtez urte.
Ikuskizunak, logikoa den moduan, jada “Atzoko gazteak” eta gaztelu puzgarriekin amets egiten duten haurrak baino ez ditu ikusle moduan. Gainotzekoek alde egiten dute.