80. hamarkadaren hasieran jaio zen gaueko aisialdia eskualdeko zonalde askotan. Atzean geratu zen frankismoaren herentzia, zeinetan tabernak gure aitek karta partidak jokatzeko baino ez zeuden. Bizitza modu berri bat jaio zen: tabernen giroa, zeintzuetan edan, dantza egin edota sexualitatea askatasunez bizitzen zen. Espazio horren aldeko defentsa eta borroka egin behar genuen familia artean geundenean, gure gurasoen belaunaldiak ez zituelako garai berrien nondik norakoak ulertzen, eta arriskuan ikusten zutelako eurek bizitako ezarritako ordena.
Historia errepikatu egiten da beti, belaunaldiz belaunaldi. Beti mesfidatzen da belaunaldi berrien bizimoduez. Orain, gure seme-alaben bizimoduez. Eta askatasun gehiago lortzeko egin genuen borroka guztia kontrara datorkigu orain. Gazteak jada ez doaz tabernetara. Orain lonjak alokatu eta euren aisialdia autogestionatzen dute. Eta gutako askok mesfidantzaz egiten diogu so pausoa aldatua dugula harrapatu gaituen aisialdi eredu horri, eta gure garaia hobeagoa izan zela aurpegiratzen diegu. Inoiz ez dugu jakingo hobeagoa eta txarragoa izan zen. Baina argi dagoena zera da: garai hauek belaunaldi berriei dagokiela eta eurak izango direla euren aisialdia nola kudeatzen duten kontatuko duen istorioa idatziko dutenak. Ostalariak kexu dira asteburuetako gauetan euren tabernak hutsik ikusten dituztenean, agian eurak ere ez dira gai izan eboluzioari obeditzeko, agian euren formulek ere ez dute jada balio.