Sistema kapitalistak ez du etenik onartzen. Hori erakusten ari da pandemiak eragindako egoera berria, kontraesan asko zalantzan jartzeko atea irekiz, etorkizunari aurre egiteko. Ez dut baloratuko kontrol sozialeko modu berrien konplexutasun distopikoa, hemendik aurrera pertsonek beren gain hartu eta normalizatuko dutena, osasuna askatasunaren kaltetan zaintzeko. Baina deigarria egiten zait arteari eta artistei buruz eta, zehazki, musikariei buruz sortzen ari den diskurtsoa.
Zalantzarik gabe, egoera horrek eskuetatik ihes egiten digu pertsona askori. Baina, nolabait, estatuak urte luzez kontrolatu dituen kultura-forma berriak berreratzeko balio beharko luke egoera honek. Beharrezkoa al da artisten grebak egitea estatuari kultura-salbazioa eskatuz eta sistemak artea monopolizatu eta interbenitzea eskatuz? Ez al genituzke zalantzan jarri beharko kapitalismoaren pandemiaren osteko gainbeherak kultura aurretik eramango duela dioten argudioak?
Ez dut hori guztia onartu nahi, besteak beste, artea eta kultura gizadiaren hastapenetatik existitzen direlako, eta bizitzen ari garen aldaketa-une hauek kontrakultura-forma berrietara eraman gaitzaketelako agian, sorkuntza oro sistemaren zerbitzurako merkantzia gisa kontsumitzea saihestuz. Arteak bakarrik salbatuko du artea borrokarako arma gisa, irudimenak hartu behar du boterea.