Duela hilabete batzuk hausnarketa egitera eraman ninduen liburu bat irakurri nuen. Seme-alabak baloi baten atzetik korrika ikusteak haurtzaroko oroitzapenak pizten zizkion egileari, futbol-zelai batean mundua aurkitzea sentiarazten ziona gogoratuz.
Kontaketan idazleak futbola eta, zehazkiago, Athletic bereizten duen kontzeptu bat azpimarratzen zuen: pasioa. Nahiz eta, urteetan zehar, emozio honek futbolaren eta talde askoren motorra izan, gaur egun, badirudi negozioa eta dirua bigarren planoan utzi dutela.
Lehen mailako partiden sarrerak eta taldeen janzkerak, besteak beste, prezio neurrigabeak dituzte. Baina ez hori bakarrik, partiden ordutegiak erabakitzean ez dira zaleen iritzia, beharra eta betebeharrak kontuan hartzen. Zaleak futbolaren motorra direla suposatzen bada, zergatik jokatzen dira oraindik partidak astelehenetan, gaueko 21:00etan?
Orain dela hilabete gutxi batzuk, LaLiga partida bat Miamin jokatzea negoziatu zuen. Helburua? Espainiako futbola ikus-entzule guztiei hurbiltzea eta lehiaketaren nazioarteko proiekzioa indartzea. Baina horren atzean interes ekonomiko hutsa dago: euro gehiago lortzea, zaleen eta tokiko futbolaren izaera alde batera utzita. Azkenean, zorionez, partida dagokion tokian jokatuko da: Villarealen.
Bestalde, aurtengoarekin, 6 urte daramatzate Saudi Arabian euskal taldeak presentzia daukaten lehiaketa bat jokatzen. Zer zentzua du horrek? Erabaki horien atzean dauden askok pentsa dezaketenaren kontra, denak ez du balio. Horri, gehitu behar zaio LaLigako sarrera baten batez besteko prezioa bost liga nagusien artean garestiena dela. Nola da posible LaLiga munduko ligarik onena baino garestiagoak diren sarrerak saltzea?
Argi dago: futbolak interes ekonomikoaren eta zaleekiko errespetuaren arteko oreka bat aurkitu behar du. Zentzugabekeria litzateke, eta are gehiago bizi garen sisteman, lehenbizikoak duen garrantzia ukatzea, baina bigarrena galdu gabe. Ikus daitekeenez, jarraitzen ari den bidea ez da egokiena.