Osasun mentala eta beroni aurre egiteko baliabide falta joko-zelai jarri dugu azken hilabete hauetan, pandemiaren eragina hor nonbait. Aurtengo udan jakin dugunez Osasunaren Mundu Erakundearen eta UNICEFen eskutik suizidioa da gazteon artean heriotza-kausarik nagusienetako bat, eta Espainiako Estatuan kausa nagusia da. Horrekin batera pandemiak ere askoren osasun mentalean arrastoa utziko duela adierazi dute erakundeok.
Produktiboak izateko (lanera joateko, ikasteko eta oro har egin beharreko guztiak egiteko) eta norbere buru osasuna orekan mantentzeko zailtasunak agerian geratu dira azken aldian, normala ez den egoera batean normaltasuna mantentzea maldan gora egiten ari zaigulako. Pandemiak gure buru osasuna muturrera eramatera behartu gaitu eta arnasgunetzat genituen gainerakoak kendu izan dizkigu luzaroan.
Guzti honi esker egoerari buelta ematen gabiltza pixkanaka gure arteko elkar zaintza indartuz eta sistemak dituen arrakalak salatuz. Buruko gaitzez, gaitz horiek gure bizitzan duten ondorioez, horiek sendatzeko dagoen baliabide apurrez… hitz egin behar da. Ezinbestekoa dugu, gizarte legez, problematika guzti hauek erdigunera ekartzea eta gaiak duen garrantziaz jabetzea.
Izurrite honek zerbait agerian utzi badu, zera da, COVID-19a ez dela hemen dugun pandemia bakarra, badela beste bat osasun mentalarekin zerikusi zuzena duena, ez dagoela beroni aurre egiteko baliabiderik erakundeek eta Jaurlaritzek ez dutelako erdigunera ekarri eta hamarkadak daroagulako jada tabuz betetako motxila batekin. Kolektibo bezala hobe genuke gazteon kriminalizazioaren aitzakia alde batera utziko bagenu. Pandemia hasi zenetik eduki ditugun hutsuneei eta hutsune horiek plazaratutako ondorioei arreta jartzean dago gakoa; datuak erreparatzea nahikoa da argi eta garbi ikusteko non dagoen arrakala. Suizidioa da gazteon artean heriotza-kausa nagusiena Espainiako Estatuan: osasun arreta integralean eta gizarte zerbitzuetan inbertitzea, ez dago besterik.