Sukaldetan ahoen kopurua zenbakaitza zenean eta kortetan: behi, zekor, asto, txerri, oilo, koneju eta abar luzea izaten ziren garaian, lehenengoak elikatzeko bigarren multzokoentzat belarra topatu behar: baserriko landak, bidexkak, muinoak, bazterrak eta bestelakoetan nahiko izatera ez ziren heltzen maiz.
Orozkoko Ibarra auzoan eta Olarte elizaren aurrean hilerri belartsu bat zegoen inguruan belar aleak topatzea ezinezkoa zen unean, iluntzean, inguruko baserritar batek (segurtasuna dela eta, hobe izenik ez aipatzea) igitaia, zestoa hartu eta hilerrian zebilen isiltasun ederrean belar samurra batzeari ekin zion.
Harresiaren kanpoaldean, asmo gehi tresna berberekin bigarren baserritarra prest harresiaren zailtasuna gainditzeko, dena batera ezin igo eta, lehenengo igitaia bota zuen barrurantz harlosan baten aurka “klok”soinua eginez.
Barruan zegoen lehenak, harriturik, zentzu guztiak erne jarri zituen. Jarraian, kanpo aldekoak zestoa bota zuen barrura aztrapalea handiagoa sortuz.
Lehenengoak, hori entzutean, tresneria guztia bertan utziz, ziztu baten harresiaren gainetik salto egin eta abiadura bizian urrundu zen gau ilunean.
Bigarrenaren harridura eta ikara ez ziren txikiagoak izan eta “berpiztuaren” kontrako norabidean bere korrika saioari hasiera eman zion.
Non eta noiz gelditu ziren? Kontalariak ez zuen horren berri eman, zoritxarrez.