Denbora aurrera doa eta gu harekin, errepikatzen du maiz gure iparraldeko luze-luzea den lagun batek. Nire denboran urte nahikotxo atzera itzuli behar dut, eskola bateko zuzendari ardura izan nuenera. Bazkari orduan, zaintzaileek kezkaz beterik nigana presaz jo zuten, jantokian neskato batek arazoa zeukala esanez. Hurbildu nintzen eta bost urteko neska batek arrainaren hezur handitxoa saman itsatsirik zuela ikusi nuen. Egoera horretan umea zegoen lasaiago inguruko arduradun guztiak baino.
Ura edanarazi, ogi mamiak irentsiarazi, betile multzoa arintzeko matzardak erabili, eta, ezin. Galdakaoko ospitalera eramatearen erabaki azkarra hartu eta neure kotxean joan ginen bera eta biok lasai bata, bost urteko neskatoa; eta oso urduri txoferra, ni neu. (Gaur egun horrelakorik egingo bagenu gurasoen berehalako salaketa jasoko genuke). Ospitalera heldu bezain azkar umea euskalduna zela informatu eta erizain euskaldun batek larrialdi zerbitzura eraman zuen ziztu bizian. Datuak eman eta handik gutxira umea, lehen bezain lasai, bueltan zetorren enfermeraz lagundurik. Ordubetean eskolarako bidean geunden biok, arazoa konpondurik.
“Zelan medikuagaz?” galdetu nion. “Ondo!” bere erantzuna. “Zer esan deutsu medikuak?” jarraitu nuen ikerketan. “Ongi etorri ‘zelpudo’” esan zuen lotsati. “Zer esan deutsu medikuak?!” nik harriturik.”Ongi etorri ‘zelpudo’” errepikatu zuen berriz argi eta garbi.
“Ulertu deutsozu medikuari?” galdetu nion nire barruko haserrea ozta-ozta kontrolatuz. “Ez, ez dakit zer den ‘zelpudo’”. Itzuli erdia egiteko gogo bizia eduki arren, bidea aurrera jarraitu genuen.
Ordutik hona, ospitalean harrera hobea omen dugu euskaldunok, baina, nahikoa ote?