Apirilaren 17a jadanik joana da, hala ere ez nuke joaten utzi nahiko baserritarren borroka egun mundiala dena gogoratzeko aukera. Agian gure herrialdean, eta herrialde “garatuetan”, egun honek ez du ez garrantzi ezta oihartzun handirik izango, azken finean gero eta baserritar gutxiago gelditzen gara eta, logikoa denez, gure ahotsa gero eta ahulagoa da.
Mundu zabalean, ordea, baserritarrok gizartearen gehiengoa gara, eta munduko biztanleriaren % 65-70 elikatzen dugu eta, beraz, elikagaiak ekoizten jarraitzeko ditugun arazoak gizarteratzea garrantzitsua da.
Munduko herrialde gehienetan egun honetan ekintza ugari egin ohi dira, besteak beste: haziak babestu, lurra defendatu edo eta okupatu, emakume baserritarren eskubideak berreskuratu, uraren publikotasuna exijitu, mobilizazio erraldoi zein txikiak antolatu, bakoitzak bere lurraldearen elikadura burujabetza defendatu.
Euskal Herrian, urte batzuk daramagu ekintza ezberdinak antolatzen, gehienak nekazaritza arloetan gelditzen dira, elikadura gizarte osoaren beharra dela jankinaraztea ezin lortuz.
Hori da elikaduraren inguruko gaiak gure txokotxoetatik harago ateratzeko eman behar dugun pausua. Gizarte mugimenduek, langileen erakundeek eta gizarteak orokorrean, elikadura osasuntsu, duina eta justua gure eskubidea dela jakin behar dute, eta elikaduraren inguruko erabakiak gure esku ez badaude, herriaren dependentzia izango dugula eta ondorioa gizartearen ahulezia.