Irailak bi berri esanguratsu ekarri dizkigu, zein bere mailan onarpenik ezarekin eta besteekiko ezaxolarekin zerikusia dutenak. Lehenengoa hurbil samarretik heldu zaigu, Hondarribitik, hain zuzen ere; eta bigarrena, berriz, Mediterraneoko kostaldeetatik.
Azken urteotan, irailaren 8an, gorago aipatu dudan Gipuzkoako udalerri horretan, Jaizkibel konpainia Kale Nagusitik pasatzen denean, plastiko beltz bat zabaltzeko ohitura hartu dute bertako zenbait herritarrek, alarde parekidearekiko desadostasuna erakusteko. Niri ikono triste bilakatu den irudi hori oso gogorra egiten zait, iraingarria eta duintasunaren kontrakoa, herrikideen arteko begirune falta eta ezinikusi izugarria erakusten baitu. Hor daukagu denborarekin usteltzen ari den gatazka bat, eta herri agintariak ez dira errugabeak, ez baitute ahalegin handirik egin egoera bideratzeko, Emakunderen aholkuak gorabehera.
Beste albiste tamalgarria, berriz, Europako hego-ekialdeko itsasertzetatik iristen zaigu gero eta maizago, egia esan, ez dago egunik biktimarik gabe igarotzen denik. Siriar errefuxiatuena XXI. mendearen hasierako tragediarik lazgarrienetako bat da, zalantzarik gabe. Eta hor Europako Batasuneko gobernuen itsukeria handia ageri da, baita herritar xumeon ezaxola ere. Ematen du geuk ere plastiko beltz erraldoi baten atzean ezkutatu nahi dugula geure burua, gure kontinentearen atarian bertan gertatzen ari den izugarrikeria ez ikustearren.