Bideo-jokoekin izandako nire lehenengo esperientzia 70ko hamarkadatik dator. Garai hartan, tramankulu berri batzuk agertu ziren herriko tabernetan. Telebista azpian jarri ohi zituzten edo libre geratzen zen txokoren batean, Jukebox-aren edo makina elektromekanikoen ondoan. Eta, hasiera hartan, modernitatearen aitzindari haiek nahiko tankera eskasekoak ziren, “pinball” makinen distira koloretsutik oso urrun. Hortaz, ez zuen ematen aparatu zaharrei lekua kenduko zietenik. Baina oker geunden. Gogoan dudan lehenengo jokoak ping-pong itxura zuen: pantaila beltzarekin kontrastean marra bertikal bat, bi paleta antzeko eta derrigorreko markagailua, alde bietako tantoak erakusteko.
Ezin da gauza xumeagorik asmatu, eta, hala ere, oso arrakastatsua izan zen. Zenbat ogerleko ez ote ditugu gastatu horrelakoetan!
Erlojua azkar dabil paradisu birtualetan, eta aldaketa asko ikusi genituen denbora laburrean: “martetarren” jokotik, PacMan-era pasatu ginen, eta Tetris-etik Mario Brossen abenturetara. Hain ziren erakargarriak, ezen bazirudien deika ari zitzaizkigula pantaila ilunetatik. Baina tentazioari eutsi ahal izan nion hurrengo bi hamarkadetan.XXI. mendearen hasieran, ordea, etxeko kontsolak eta ordenagailu pertsonalak ugaritu ahala, berriro harrapatu ninduen jokorako grinak, eta, nire semea koskortu zenerako, erabat zaletu nintzen. Dagoeneko denetarik probatu dut, eta ez dut batere damu haiekin aritu izanaz.
Mila esker joko sortzaile guztioi, bizitza alaitu diguzue eta.