Aurreko astean Metrokoadroka kolektiboak aurkezturiko “Nola belztu behar zuria” izeneko obra ikusteko parada izan genuen Laudioko LHUIko areto berriztatuan. Poesia eta musika uztartzen zuen ikuskizuna zen, eta aitortu behar dizuet kasualitatez jo nuela bertara, oso berandura arte ez bainuen izan emanaldiaren berri.
Antzokian ez ginen bildu ikus-entzule asko: hiru dozena eskas edo, eta, egia esan, denok uzkur samar agertu ginen, eskaintzen ziguten formatua ez ohikoa eta esperimental samarra baitzen. Baina, behin ikuskizuna aurrera abiatuta, berehala hasi zitzaizkigun errezitatzaileen ahots ozenak belarriak eta kontzientziak gogor mailukatzen txalapartarien erritmo bizian, eta miraria egin zen, konturatzerako Joxean Artzeren poesia gardenenean murgilduak ginen, harri-bola pisuak errekako ur freskoetan bezala.
Sakontasun lirikoaz aparte, azpimarratzekoa iruditu zitzaidan bi aktoreen deklamazio-lana eta lortutako ahotsen kontrapuntua. Dagoeneko aste bat joan den arren, belarrietan dut oraindik haien errepiken durundi goxoa. Pena bat dut ordea, lehengo eguneko saio paregabea galdu zenutenok egokiera gutxi izango duzue lanaz bertatik bertara gozatzeko, izan ere, azken aukeretako bat izan omen zen Laudiokoa. Dena dela, zuen kontsolamendurako esango dizuet emanaldiaren oinarri diren Artzeren azken bi liburuak, “Heriotzaren ataria dugu bizitza” eta “Bizitzaren atea dukegu heriotza”, liburu-dendetan dituzuela eskuragai. Eta lasai, irakurri beldur barik, poesia dosi txikietan ez da kaltegarria eta.